هر روز صبح به امید پاک شدن خط قرمز های زندگی ام چشمانم را باز می کنم.  

مثل لیوانی پر از خالی  

پشت میز می نشینم و می گذارم خودکار قرمز ام هر چقدر که دلش می خواهد 

روی کاغذهای باطله هنر نمایی کند. 

تمایلی سخت چنگ می زند به وجودم که در زیر قرمزی کلمات تا آنجا که می توانم 

قایم شوم.  

 چشمان آن آدمک سیاه روی دیوارم را هم قرمز خواهم کرد 

هر چی باشد قرمز هم یک رنگ است.  

-------------------------------------------------------------------- 

پ.ن: خیلی احساس آزادی می کنم.دیگر در بند هیچ چیز نیستم. 

پ.ن: او راست می گفت! در زندگی همه ی هدفها پوچ اند به جز رسیدن به خودت!

 پ.ن: به درک که عشق را نمی فهمد برود با همان فاحشه ی بی احساس حال کند!